شاید معمای تابش‌های بین ستاره‌ای حل شود

به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان؛ اکنون دانشمندان درباره منبع نور حیرت‌آور اشعه مادون قرمزی که از همه زوایای کهکشان می‌تابد، سرنخی دارند.

به نظر می‌رسد که این نور کیهانی ضعیف که معمولا توسط ستاره‌شناسان مشاهده می‌شوند، مولکول‌های آلی موسوم به " بنزونیتریل‌ها" (benzonitriles) هستند.

این طبقه از مولکول‌های آلی که از کربن تشکیل شده‌اند و با نام "هیدروکربن آروماتیک چندحلقه‌ای" (PAHs) شناخته می‌شوند، با استفاده از "رادیو تلسکوپ گرین بنک" (Green Bank Telescope) در "بنیاد ملی علوم" (National Science Foundation) آمریکا مشاهده شدند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

با این تشخیص احتمال دارد مولکول‌های آلی در سراسر فضا گسترش یافته‌ باشند. فرض متخصصان بر این است که تقریبا 10 درصد همه مقدار کربن جهان، به این مولکول‌ها ربط دارد.

براساس این چکیده، ممکن است شناسایی این مولکول، اولین گام به سوی کشف ترکیب مواد معطر در محیط ستاره‌ای باشد که نهایتا در ستارگان و سیارات جدید جای خواهند گرفت. بنزونیتریل‌ مانند بسیاری از ترکیبات، بوی مطبوعی ساطع می‌کند که معمولا با بوی بادام مقایسه می‌شود.

"برت مک‌گوایر" (Brett McGuire)از "رصدخانه ملی رادیویی آمریکا" (NROA) و نویسنده این پژوهش می‌گوید: من می‌توانم براساس تجربه شخصی‌ام بگویم که بوی این مولکول‌ها مانند بوی بادام است.

تشخیص با استفاده از اثر انگشت‌های رادیویی

دانشمندان برای مشخص کردن تابش، از ستاره‌شناسی رادیویی یا اثر انگشت رادیویی برای تشخیص گذر چرخشی ترکیبات شیمیایی مولکول بنزونیتریل‌ استفاده کردند.

آنها شکل این مولکول‌ها را از طریق الگوی نوری که بنزونیتریل‌ در هنگام چرخش، جذب یا ساطع می‌کند، مورد بررسی قرار دادند.

ترتیب قرار گرفتن اتم‌های هیدروکربن آروماتیک چندحلقه‌ای، در حلقه‌های شش‌ضلعی چندگانه است که تشخیص آنها را دشوار می‌سازد.درهرحال، بنزونیتریل‌ مینیاتوری، تنها یک حلقه شش‌ضلعی کربن دارد و در یک الگوی نامتقارن قرار گرفته است.

گروه مک‌گوایر، در طیف رادیویی، 9 گروه جداگانه را شناسایی کردند که به این مولکول مربوط هستند.پیش از این کشف، منبع این نور مادون قرمز ناشناخته بود.

این انتشار، تنها در مجموعه‌ گروه‌های این طیف ظاهر می‌شود که به نظر می‌رسد به هیچ شیء کیهانی شناخته شده‌ای مانند ابرهای بین ستاره‌ای، بقایای ابرنواختری و مناطق تشکیل ستاره، مرتبط نیست.

شیمیدان‌های رصدخانه ملی رادیویی آمریکا توانستند هنگام مشاهده سحابی "ابر مولکولی ثور" (Taurus Molecular Cloud) که در فاصله 430 سال نوری از زمین واقع شده، اثرانگشت رادیویی این مولکول را تشخیص دهند.

نقش سرنوشت ساز تلسکوپی به اندازه زمین فوتبال در این اکتشاف

مک‌گوایر و گروهش، از یک رادیو تلسکوپ عظیم موسوم به "گرین بنک"(GBT) که به عنوان دقیق‌ترین تلسکوپ بشقاب بزرگ در جهان شناخته می‌شود، استفاده کردند. سطح بشقاب این تلسکوپ 2.3 هکتار یا حدودا به اندازه وسعت یک زمین فوتبال است.

بیشتر بخوانید: سرمایه‌گذاری ناسا برای کشف حیات فرا زمینی

گیرنده‌های این تلسکوپ می‌توانند فرکانس‌های 100 مگاهرتز تا 100 گیگاهرتز را پوشش دهند و دانشمندان از آن برای شیمی، فیزیک، رادار، دریافت و ستاره‌شناسی استفاده می‌کنند.این تلسکوپ می‌تواند حتی ابرهای هیدروژنی فوق‌العاده ضعیف میان ستاره‌ها و کهکشان‌ها را تشخیص دهد.

نتایج این پژوهش طی جلسه‌ای در "انجمن ستاره‌شناسی آمریکا" (AAS) ارائه شد.

منبع:ایسنا

انتهای پیام/

وجود مولکول جدید در فضا

منبع: باشگاه خبرنگاران

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۶۵۸۸۰۳۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دانشمندان معمای حفره غول پیکر قطب جنوب را حل کردند

ایتنا - دانشمندان معمای چگونگی شکل‌گیری یک حفره بزرگ در یخ دریای قطب جنوب را که برای اولین بار در سال ۱۹۷۴ کشف شد حل کردند.
برای اولین بار در سال ۱۹۷۴ سوراخ نادری در آب بدون یخ، به نام پلی‌نیا polynya، کشف شد اما پس از مدتی تا سال‌های ۲۰۱۶ و ۲۰۱۷ ناپدید یا بسته شد. در سال ۲۰۱۷ باز شدن دوباره این سوراخ دانشمندان را مجبور کرد برای کشف حقیقت در مورد رمز و راز تشکیل این دهانه جستجو کنند.

به گزارش دیلی میل بریتانیا، محققان دانشگاه ساوتهمپتون دریافتند که علت آن در واقع ترکیبی از جریان‌های آب اقیانوس، بادها و افزایش سطح نمک در آب است که منجر به ذوب شدن یخ‌های دریا می‌شود.

دانشمندان این کشف را در دهه ۱۹۷۰ به نام کوه زیر آب در دریای ودل نامگذاری کردند.

پلی‌نیاها معمولاً در یخ‌های دریایی که در نواحی ساحلی قطب جنوب یافت می‌شوند، هر ساله تشکیل می‌شوند، اما برای آن‌ها غیرعادی است که صدها مایل دورتر در اقیانوس باز، جایی که دریا در عمق هزاران فوتی است، تشکیل شوند.

آدیتیا نارایانان، محقق فوق دکتری در دانشگاه ساوتهمپتون و محقق اصلی این مطالعه گفت: «پلی‌نیا مائودریس در دهه ۱۹۷۰ زمانی که ماهواره‌های سنجش از دور که می‌توانستند یخ دریا را بر فراز اقیانوس جنوبی ببینند برای اولین بار به فضا پرتاب شدند، کشف شد.

در طول زمستان‌های متوالی از سال ۱۹۷۴ تا ۱۹۷۶ ادامه یافت، و اقیانوس‌شناسان در آن زمان تصور می‌کردند که این یک رویداد سالانه خواهد بود، اما از دهه ۱۹۷۰، این اتفاق فقط به صورت پراکنده و برای دوره‌های کوتاه مدت رخ داده است.

آدیتیا افزود: «۲۰۱۷ اولین باری بود که از دهه ۱۹۷۰ چنین پلی‌نیای بزرگ و با عمر طولانی را در دریای ودل دیدیم.»

محققان با استفاده از نقشه‌های یخ دریا، داده‌های حیوانات دریایی برچسب‌گذاری‌شده و یک مدل اقیانوسی تولیدشده توسط کامپیوتر، چگونگی شکل‌گیری پلی‌نیا را تا این اندازه دور از ساحل کشف کردند.

نتایج نشان داد که جریان در حال حرکت در اطراف کوه Maud Rise در زیر آب در دریای Weddell، گرداب‌های متلاطم ایجاد می‌کند، یک جریان معکوس، که نمک را به سطح دریا منتقل می‌کند، فرآیندی به نام انتقال Ekman رخ می‌دهد آب با زاویه ۹۰ درجه نسبت به باد باعث می‌شود نمک با حرارت روی سطح مخلوط شود و یخ را ذوب کند.

آلبرتو ناورا گاراپاتو، نویسنده و استاد دانشگاه ساوتهمپتون، می‌گوید: «انتقال اکمن عنصر کلیدی گم شده‌ای بود که برای افزایش تعادل نمک و حفظ اختلاط نمک و گرما به سمت آب‌های سطحی ضروری بود.»

محققان حدس می‌زنند که طوفان‌های قطبی که از منطقه عبور می‌کنند می‌توانند باعث افزایش حمل و نقل اکمن شده و نمک بیشتری را به سطح زمین بیاورند، اما آن‌ها توضیح دادند که تحقیقاتشان قادر به تأیید این نظریه نیست.

اکنون محققان هشدار می‌دهند که polynya می‌تواند تأثیر منفی بر اقیانوس‌ها داشته باشد و به افزایش ۰.۳ اینچی سطح آب دریاها از سال ۲۰۲۲ تا ۲۰۲۳ کمک کند.